Η ηλιακή κνίδωση πρωτοπεριγράφηκε το 1904 από τον Merklen είναι μια σπάνια φυσική κνίδωση και οι πληροφορίες σχετικά με αυτή στηρίζονται σε δημοσιεύσεις μεμονωμένων περιστατικών.
Η ηλιακή κνίδωση είναι δυνατόν να εμφανιστεί μόνο με ερύθημα ή κνησμό όμως συνήθως είναι μια κλασσική εικόνα κνίδωσης με πομφούς που εμφανίζεται λίγα λεπτά μετά την έκθεση στον ήλιο. Έχει χαρακτηριστηκή εντόπιση στις περιοχές που εκτέθηκαν στον ήλιο αν και οι ανατομικές περιοχές που εκτίθενται συχνά παρουσιάζουν ενός τύπου “απευαισθητοποίηση”. Η απομάκρυνση από τον ήλιο έχει σαν αποτέλεσμα την υποχώρηση των βλαβών.
Ως πιθανός μηχανισμός έχει υποτεθεί η ύπαρξη ενός παράγοντα ο οποίος ενεργοποιείται από συγκεκριμένου μήκους κύματος ηλιακή ακτινοβολία και μετατρέπεται σε αλλεργιογόνο. Τέτοιος παράγοντας δεν έχει ακόμα απομονωθεί. Φαίνεται να υπάρχει ποικιλία μηχανισμών με βάση το υποθετικό αυτό φωτοαλλεργιογόνο.
Το ιστορικό δεν είναι πάντα αρκετό να θέσει από μόνο του τη διάγνωση, οπότε και απαιτείται δοκιμασία πρόκλησης με έκθεση του δέρματος σε διαφορετικού μηκους κύμματος μονοχρωματική ακτινοβολία ή ακόμη απευθείας σε φυσικό ηλιακό φως.
Η αντιισταμινική αγωγή είναι αποτελεσματική στην ηλιακή κνίδωση και η επαναλαμβανόμενη έκθεση φαίνεται να αυξάνει την αντοχή, προκαλώντας σε ένα βαθμό “απευαισθητοποίηση”. Επίσης κατα περιπτώσεις η φωτοθεραπεία μπορεί να έχει θέση στην θεραπεία αυτής.
